Afrikapaprika.
Eg ma laere meg alle landa i Afrika, hovudstadane og kvar dei ligg. Pa fransk.
Ka i alle dager skal eg gjere? Eg har kanskje verre hukommelse enn Tóflus i Skomakergata.
Tenkte kanskje at eg kunneprove a lagte ein setning av alle forbokstavane pa landene... Men, eg trur kanskje at eg ikkje kjem til a hugse den setningen.
hjylp?
La oss heller ha ein konkurranse som gar ut pa at alle far se pa landa i 56 sekund. (Haper du les fort nok.)
Versegod:
Det finst 56 statar i Afrika:
Sørlege Afrika
* Angola
* Botswana
* Lesotho
* Malawi
* Mosambik
* Namibia
* Sør-Afrika
* Swaziland
* Zambia
* Zimbabwe
Sentral-Afrika
* Den sentralafrikanske republikken
* Ekvatorial-Guinea
* Gabon
* Kamerun
* Kongo
* Kongo-Brazzaville
Vest-Afrika
* Benin
* Burkina Faso
* Elfenbeinskysten
* Gambia
* Ghana
* Guinea
* Guinea-Bissau
* Liberia
* Mali
* Mauritania
* Niger
* Nigeria
* Senegal
* Sierra Leone
* Togo
* Tsjad
Nord-Afrika
* Algerie
* Ceuta (tilhøyrer Spania)
* Egypt
* Libya
* Melilla (tilhøyrer Spania)
* Marokko
* Sudan
* Tunisia
* Vest-Sahara
Aust-Afrika
* Burundi
* Djibouti
* Eritrea
* Etiopia
* Kenya
* Rwanda
* Somalia
* Tanzania
* Uganda
Øystatar
* Kapp Verde
* Komorane
* Madagaskar
* Mauritius
* Réunion (tilhøyrer Frankrike)
* São Tomé og Príncipe
* Seychellane
* Saint Helena (tilhøyrer Storbritannia)
PS: dette var jo til og med pa norsk.
no, kinesisk:
hi-haoo-uuii
knyy-aa-uip
pii-ka-nao
ok, eg gidd ikkje meir.
30 mars 2006
28 mars 2006
7 ting fraa i dag
eit bilde
to aha-opplevelser
Eg kom plutselig pa at eg kunne prove a gjere ei av oppgavene i Fransk.
Eg kom plutselig pa at eg kunne trene til 25 minuttstesten me skal ha i gymmen etter paaskeferien.
ein hendelse
Eg gar saman med Madame Gymlaerer Parmantier (tjukke Mme Gymlaerer Parmatier med uglebriller,) fra gymmen. Me snakker om 25 minuttstesten, og eg seier ein darlig vits: Ja, no veit eg kva eg kan gjere pa i ferien - eg skal trene til testen.
Og det er folgende svar som gjer meg faktisk.. ganske glad. Kanskje fordi ho indirekte sa noe eg er veldig einig i, og som eg har irritert meg litt over her i Belgia. Kanskje fordi det var veldig uventa og direkte sagt. Kanskje begge.
"Ja, og sa kan du ta med deg Françoise, om du fortsatt bur hos ho. Det har ho bra bruk for. Hels og sei det til ho.
Heilt alvorleg."
La meg forklare kva slags laerer ho er. For dei av dekan som kjenner Marta fra Husfliden, sa er ho litt i den sjangeren. Veldig rett ut. Ho er den type laerar pripne folk som tar seg sjolv ganske sa hogtideleg, ikkje liker. Noe dei til og med kanskje kaller hat. (Noe eg er ueinig i sidan 1. eg ikkje skjonner meg pa hat, derfor trur eg ikkje det egetnlig eksisterer noen an plass enn i hovudene til folk. Og 2.. siden det er fryktelig barnslig sagt.)
Men ho er altsa ganske morsom. Veldig bastant*, og noen gonger fryktelig frekk. (Det er forresten det morsomaste med ho.) Aerlighet er det vel kanskje. Og det er det noen kanskje ikkje takler. Eg veit forresten ikkje om eg hadde gjort det heller. Det er derfor eg er litt ueinig nar folk seier: ta av dekan maskene, ikkje prov a lat som om de er noe ant enn det dekan eigentlig er. Eg trur ikkje det hadde gatt. Men sjolvsagt er eg ikkje up for lyging. Som mor seier: Det finnes graatoner her i livet, ikke bare hvitt og svart. (det er meininga at stemma i hovudet skal lese den siste setningen med veldig overdreven, langsom, gammeldame-bergensk.)ok, ok. poenget vel egentlig at eg er einig i at man skal vaere heilt aerlig, men ikkje fortelle det man veit er sant?
to fakta
Det er eitt aar, i dag, siden Emilio spurte om eg var kjaerasten hans. Me veit jo kva eg svarte. (Og to aar siden Tore Pa Sporet spurte om det samme. Og me veit jo òg kva eg svart daa.)
*Basta; eg ville berre opplyse om at det er av opprinnelse eit italiensk ord.
(Det blei forresten 3 fakta. (Faksjon eller fiksjon, kven veit.))
eit dikt
JEG LEVER
jeg,
lever
jeg lever!
jeg?
lever
- postei?
to aha-opplevelser
Eg kom plutselig pa at eg kunne prove a gjere ei av oppgavene i Fransk.
Eg kom plutselig pa at eg kunne trene til 25 minuttstesten me skal ha i gymmen etter paaskeferien.
ein hendelse
Eg gar saman med Madame Gymlaerer Parmantier (tjukke Mme Gymlaerer Parmatier med uglebriller,) fra gymmen. Me snakker om 25 minuttstesten, og eg seier ein darlig vits: Ja, no veit eg kva eg kan gjere pa i ferien - eg skal trene til testen.
Og det er folgende svar som gjer meg faktisk.. ganske glad. Kanskje fordi ho indirekte sa noe eg er veldig einig i, og som eg har irritert meg litt over her i Belgia. Kanskje fordi det var veldig uventa og direkte sagt. Kanskje begge.
"Ja, og sa kan du ta med deg Françoise, om du fortsatt bur hos ho. Det har ho bra bruk for. Hels og sei det til ho.
Heilt alvorleg."
La meg forklare kva slags laerer ho er. For dei av dekan som kjenner Marta fra Husfliden, sa er ho litt i den sjangeren. Veldig rett ut. Ho er den type laerar pripne folk som tar seg sjolv ganske sa hogtideleg, ikkje liker. Noe dei til og med kanskje kaller hat. (Noe eg er ueinig i sidan 1. eg ikkje skjonner meg pa hat, derfor trur eg ikkje det egetnlig eksisterer noen an plass enn i hovudene til folk. Og 2.. siden det er fryktelig barnslig sagt.)
Men ho er altsa ganske morsom. Veldig bastant*, og noen gonger fryktelig frekk. (Det er forresten det morsomaste med ho.) Aerlighet er det vel kanskje. Og det er det noen kanskje ikkje takler. Eg veit forresten ikkje om eg hadde gjort det heller. Det er derfor eg er litt ueinig nar folk seier: ta av dekan maskene, ikkje prov a lat som om de er noe ant enn det dekan eigentlig er. Eg trur ikkje det hadde gatt. Men sjolvsagt er eg ikkje up for lyging. Som mor seier: Det finnes graatoner her i livet, ikke bare hvitt og svart. (det er meininga at stemma i hovudet skal lese den siste setningen med veldig overdreven, langsom, gammeldame-bergensk.)ok, ok. poenget vel egentlig at eg er einig i at man skal vaere heilt aerlig, men ikkje fortelle det man veit er sant?
to fakta
Det er eitt aar, i dag, siden Emilio spurte om eg var kjaerasten hans. Me veit jo kva eg svarte. (Og to aar siden Tore Pa Sporet spurte om det samme. Og me veit jo òg kva eg svart daa.)
*Basta; eg ville berre opplyse om at det er av opprinnelse eit italiensk ord.
(Det blei forresten 3 fakta. (Faksjon eller fiksjon, kven veit.))
eit dikt
JEG LEVER
jeg,
lever
jeg lever!
jeg?
lever
- postei?
27 mars 2006
Om Bergen og rekorder - ting som gjer meg glad
Eg gleder meg veldig til a komme heim. Eg gleder meg veldig til a komme til Bergen igjen. Eg gleder meg veldig til a sette verdensrekord. Eg gleder meg veldig til eg har funne ut ka eg kan sette rekord i.
23 mars 2006
Eg har egentlig ikkje noe spesielt a blogge om. Men eg kan jo fortelle om ting som at... eg har fri i morgo, at det er skikkelig fint vêr ute, og at eg skal baka kveitebollar. Sanne gode som mamma noen gonger pleier a lage. Sanne som eg et meg stappmett av, kvar einaste gong dei er a finne i kjókkenskuffen. At vertsfamilien min reiser til venezuela om 9 dagar, og at IBe kjem ned. Og, at eg har bestemt meg for a kjope digitalkamera. Men det far vente til neste mnd.
Til hela skal eg til den tyske delen av Belgia pa karneval. Le Carnaval de mid-carem. Pa Atle sin bursdag skal eg til Spania, pa besok til Vilde! Eg gleder meg. Men eg stiller desverre ikkje opp i bunad. Fordi det sikkert hadde vore alt for vamt, fordi eg ikkje har bunad her i Belgia, og litt fordi eg ikkje har bunad i det heile tatt.
I dag var det 100-dagen pa skulen. Det betyr at les rhètos, "russen", gjekk amok med egg, vann, mjól og sprittusj. Og kostyme! Det var morsomt. Spesielt fordi dei mest forfengelige blei angrepet mest. 100-dagen betyr forresten at det er den hundrede dagen igjen pa skulen. Folk var heilt i ekstase for endeleg a fa gjere litt oppgjór mot den ellers sa fengselsaktige og autoritaere skulen. Synd det berre varte ein dag. Det var morsomt a se pa folk med barberingsskum, konfetti, mel og lebestift over heile seg. Folk blei misunnelege nar eg fortalde om russetida i Noreg. Det kan eg godt forsta.
Kva ellers skjer? Har eg fortald at eg har blitt syklist? Eg trur eg har det, men la meg gjere det ein gong til. Vanlegvis, sett bort fra ein periode etter jul da eg gjekk til skulen til fots, har eg tatt den stinkandes, treige og klamme bussen til skulen. Men no har eg altsa byrja a sykle, og det er kjempeherlig! Eg blir i godt humór av det. Og det gjer at eg far sjekka ut nye nabolag og gater, berre for a sykle pa nye plassar. Eg var stolt over dette, men sa ein dag pa skulen fekk eg ein melding av vertsmor: "No har eg forstatt kvifor du syklar til skulen. Busshuset ringte og sa du kunne hente bussabonnementet ditt der i dag." Kom igjen kvinnfolk, give me some credit! For det fórste sa hadde eg allereie sykla i over to veker, og for det andre sa hadde eg busskortet mitt heile tida, bare ikkje den siste kvelden (men det visste jo ikkje ho om.) Men ok, greit nok. Men tingen er at me allerede hadde snakka om at eg sykla, og at ho synst det var eit bra tiltak. Der eg svarte "takk, det synst eg òg." Med andre ord, trur ho verkeleg at eg gar rundt a lyg?
Men det er ikkje akkurat ein hemmelighet, me er ikkje verdens beste pa kommunikasjon. (No er det berre 99 dagar igjen til 4 juli (nei, ikkje hurra usa, men hurra for at eg kjem heim!))
Mitt nye prosjekt er a lage mat. Det skjer nemleg ofte at eg er heime, og ikkje har noe spesielt a gjere. Eg laga middag i gar; pizza med crème fraîche-saus. (Den var god! (Tine) Noe ma eg jo bli god pa nar eg er her.
Og her var det meininga at eg skulle komme med ein slags konklusjon. Men veit ikkje kva det skulle ha vore. At det gar fint, litt ikkje fint, og sa etterpa veldig fint igjen? Det gar ia alle fall veldig opp og ned. Det er kjekt a vere vekke, men det kan folest litt einsomt ut òg. Men ja, det gar fint. Eg har det jo bra.
Til hela skal eg til den tyske delen av Belgia pa karneval. Le Carnaval de mid-carem. Pa Atle sin bursdag skal eg til Spania, pa besok til Vilde! Eg gleder meg. Men eg stiller desverre ikkje opp i bunad. Fordi det sikkert hadde vore alt for vamt, fordi eg ikkje har bunad her i Belgia, og litt fordi eg ikkje har bunad i det heile tatt.
I dag var det 100-dagen pa skulen. Det betyr at les rhètos, "russen", gjekk amok med egg, vann, mjól og sprittusj. Og kostyme! Det var morsomt. Spesielt fordi dei mest forfengelige blei angrepet mest. 100-dagen betyr forresten at det er den hundrede dagen igjen pa skulen. Folk var heilt i ekstase for endeleg a fa gjere litt oppgjór mot den ellers sa fengselsaktige og autoritaere skulen. Synd det berre varte ein dag. Det var morsomt a se pa folk med barberingsskum, konfetti, mel og lebestift over heile seg. Folk blei misunnelege nar eg fortalde om russetida i Noreg. Det kan eg godt forsta.
Kva ellers skjer? Har eg fortald at eg har blitt syklist? Eg trur eg har det, men la meg gjere det ein gong til. Vanlegvis, sett bort fra ein periode etter jul da eg gjekk til skulen til fots, har eg tatt den stinkandes, treige og klamme bussen til skulen. Men no har eg altsa byrja a sykle, og det er kjempeherlig! Eg blir i godt humór av det. Og det gjer at eg far sjekka ut nye nabolag og gater, berre for a sykle pa nye plassar. Eg var stolt over dette, men sa ein dag pa skulen fekk eg ein melding av vertsmor: "No har eg forstatt kvifor du syklar til skulen. Busshuset ringte og sa du kunne hente bussabonnementet ditt der i dag." Kom igjen kvinnfolk, give me some credit! For det fórste sa hadde eg allereie sykla i over to veker, og for det andre sa hadde eg busskortet mitt heile tida, bare ikkje den siste kvelden (men det visste jo ikkje ho om.) Men ok, greit nok. Men tingen er at me allerede hadde snakka om at eg sykla, og at ho synst det var eit bra tiltak. Der eg svarte "takk, det synst eg òg." Med andre ord, trur ho verkeleg at eg gar rundt a lyg?
Men det er ikkje akkurat ein hemmelighet, me er ikkje verdens beste pa kommunikasjon. (No er det berre 99 dagar igjen til 4 juli (nei, ikkje hurra usa, men hurra for at eg kjem heim!))
Mitt nye prosjekt er a lage mat. Det skjer nemleg ofte at eg er heime, og ikkje har noe spesielt a gjere. Eg laga middag i gar; pizza med crème fraîche-saus. (Den var god! (Tine) Noe ma eg jo bli god pa nar eg er her.
Og her var det meininga at eg skulle komme med ein slags konklusjon. Men veit ikkje kva det skulle ha vore. At det gar fint, litt ikkje fint, og sa etterpa veldig fint igjen? Det gar ia alle fall veldig opp og ned. Det er kjekt a vere vekke, men det kan folest litt einsomt ut òg. Men ja, det gar fint. Eg har det jo bra.
18 mars 2006
Dei Beste Fraa I Det Siste Siri
Under Byen - Det Er Mig, Der Holder Træerne Sammen (hóre pa?)
Broken Social Science - You Forgot It In People
Ane Brun - Duets
Snart skal eg sette meg ned og hóre pa Stina Nordenstam - The World Is Saved
15 mars 2006
Noen ganger
lukter vondt. F.eks gangen opp til fru vertsmor sin eksmann sin leilighet (uten dusj og do.)
Men det var ikkje det eg skulle skrive. Eg ville berre sei at
Noen ganger har fellestoalett i andre etasje, inni ein krok, som stinker, og som ikkje har vask. Som f.eks i gangen til eksmannen til fru vertsmor.
Ok, ok, det eg egentlig skulle skrive var at
Noen ganger tenker eg pa kor rart det egentlig er a ga rundt og berre vente. Vente pa at tiden skal ga. Eit heilt aar. Det treng ikkje vere eit tegn pa mistrivsel. Eg tenker heller at det er ganske normalt nar man far ett bestemt tidsrom a leve pa.Det treng jo ikkje a vere the final countcown. Men det er jo litt sann. Hei, du! Du far eitt aar i f.eks Belgia til a vere utvekslingsstudent, ga pa skulen, skaffe deg venner, TAKLE a vere der, laere deg eit sprak, vente pa at aret skal ga, og masse masse masse tid til a tenke. Det er umulig a slutte a tenke pa tiden. Det treng ikkje vere bevisst, men du veit det. Akkurat som eg veit at eg har diabetes, og kjem til a ha det heile livet. Det er sann det er. Her har eg alltid eit antal manadar att.
Og tenk sa masse tid ein utvekslingstudent etc har pa a tenke over heime, og det a komme heim. Og tenk pa alle forventingane som ubevisst bygger seg opp. Sa kjipt ein risikerer a fa det nar ein kjem heim. Eg haper sjolvsagt pa det beste.
I gar var det forresten 7 mnd sidan eg kom til Belgia/siden eg forlot Norge. Altsa; det har no gatt sju manadar der eg har gatt og tenkt pa livet mitt heime, som har statt absolutt heilt stille. Eg fóler verken at eg har forandra meg, eller at noen av elementa fra mitt "gamle" liv har det heller. Det vil sei livene til dekan heime. Eg kjem nok til a fa ein smekk nar eg kjem heim.
Men det eg lurer aller mest pa er; korleis skal eg takla tiden nar eg kjem heim? Kjem eg til a vere sa vand til a tenke pa "naregskalheim" at eg av vane vil fortsette med det? Og kva skal i safall det vere? Naregskalbegynnepauniversitetet?
Nei. Det trur eg ikkje eg orker!
PS: for dei som kjenner meg godt, sa har eg ikkje verdens stórste selskapsblaere, noe som fórer til at eg kvar gong eg er hos Jean-Luc, altsa eksamannen til fru vertsmor, enten ma velge mellom a holde meg til eg nesten ikkje klarer det lengre, og a grue meg veldig til a ga pa ekle doen. Det er forresten ei dór med ugjennomseelige glassprosser i, der halvparten er knust og erstatt med papp og plastikk.
Kanskje eg kan ta et bilde.
Noe som minner meg pa noe.
Eg lider av kvaler og pingviner. Kvalen er: Skal eg kjópe eit heilt ok digitalkamera, eller skal eg kjópe meg smasko til f.eks skjórt (som eg treng) og ei ny bokse (som eg treng òg)? Eg klarer ikkje a bestemme meg. Tingen er at eg har fryktelig lyst pa begge deler, og eg klarer ikkje a komme fram til ein fornuftig konklusjon.
Det verkar jo kanskje lett og velje kamera... Men sa er dei skoene SA fine! Eg trur eg ma kaste mynt og krone.
Men det var ikkje det eg skulle skrive. Eg ville berre sei at
Noen ganger har fellestoalett i andre etasje, inni ein krok, som stinker, og som ikkje har vask. Som f.eks i gangen til eksmannen til fru vertsmor.
Ok, ok, det eg egentlig skulle skrive var at
Noen ganger tenker eg pa kor rart det egentlig er a ga rundt og berre vente. Vente pa at tiden skal ga. Eit heilt aar. Det treng ikkje vere eit tegn pa mistrivsel. Eg tenker heller at det er ganske normalt nar man far ett bestemt tidsrom a leve pa.Det treng jo ikkje a vere the final countcown. Men det er jo litt sann. Hei, du! Du far eitt aar i f.eks Belgia til a vere utvekslingsstudent, ga pa skulen, skaffe deg venner, TAKLE a vere der, laere deg eit sprak, vente pa at aret skal ga, og masse masse masse tid til a tenke. Det er umulig a slutte a tenke pa tiden. Det treng ikkje vere bevisst, men du veit det. Akkurat som eg veit at eg har diabetes, og kjem til a ha det heile livet. Det er sann det er. Her har eg alltid eit antal manadar att.
Og tenk sa masse tid ein utvekslingstudent etc har pa a tenke over heime, og det a komme heim. Og tenk pa alle forventingane som ubevisst bygger seg opp. Sa kjipt ein risikerer a fa det nar ein kjem heim. Eg haper sjolvsagt pa det beste.
I gar var det forresten 7 mnd sidan eg kom til Belgia/siden eg forlot Norge. Altsa; det har no gatt sju manadar der eg har gatt og tenkt pa livet mitt heime, som har statt absolutt heilt stille. Eg fóler verken at eg har forandra meg, eller at noen av elementa fra mitt "gamle" liv har det heller. Det vil sei livene til dekan heime. Eg kjem nok til a fa ein smekk nar eg kjem heim.
Men det eg lurer aller mest pa er; korleis skal eg takla tiden nar eg kjem heim? Kjem eg til a vere sa vand til a tenke pa "naregskalheim" at eg av vane vil fortsette med det? Og kva skal i safall det vere? Naregskalbegynnepauniversitetet?
Nei. Det trur eg ikkje eg orker!
PS: for dei som kjenner meg godt, sa har eg ikkje verdens stórste selskapsblaere, noe som fórer til at eg kvar gong eg er hos Jean-Luc, altsa eksamannen til fru vertsmor, enten ma velge mellom a holde meg til eg nesten ikkje klarer det lengre, og a grue meg veldig til a ga pa ekle doen. Det er forresten ei dór med ugjennomseelige glassprosser i, der halvparten er knust og erstatt med papp og plastikk.
Kanskje eg kan ta et bilde.
Noe som minner meg pa noe.
Eg lider av kvaler og pingviner. Kvalen er: Skal eg kjópe eit heilt ok digitalkamera, eller skal eg kjópe meg smasko til f.eks skjórt (som eg treng) og ei ny bokse (som eg treng òg)? Eg klarer ikkje a bestemme meg. Tingen er at eg har fryktelig lyst pa begge deler, og eg klarer ikkje a komme fram til ein fornuftig konklusjon.
Det verkar jo kanskje lett og velje kamera... Men sa er dei skoene SA fine! Eg trur eg ma kaste mynt og krone.
13 mars 2006
12 mars 2006
3 ting:
1. Eg trur kanskje at eg synst blogg er heilt forferdelig teit.
2. Maintenant er eit deilig ord. (No)
Det far meg til a fole det samme som nar eg tenker pa skyer. Eg veit ikkje korfor. Forresten, ikkje virkelig skyer og vannpartikler, men skyer som i skjonnliteratur evt Mummitrollet.
3. Eg glomte den siste tingen.
2. Maintenant er eit deilig ord. (No)
Det far meg til a fole det samme som nar eg tenker pa skyer. Eg veit ikkje korfor. Forresten, ikkje virkelig skyer og vannpartikler, men skyer som i skjonnliteratur evt Mummitrollet.
3. Eg glomte den siste tingen.
11 mars 2006
07 mars 2006
om korleis eg har det... og sann
eg har det bra. eg har det heilt fantastisk. eg har aldri hatt det sa fantastisk bra. - nar eg har det bra.
Og nar eg ikkje har det bra, jo da er det det veldig ikkje-bra.
4. mnd att no. eg tenker det blir fint a komme heim, og eg har virkelig lyst heim. men sa samtidig sa er det dumt. eg savner a merka at folk er glad i meg, og a vere glad i folk rundt meg. men eg har ikkje lyst a reise heim "enda", om 4 mnd altsa, uten a bli god i fransk, uten a bli kjent med ho kjempekjekke jenta pa skulen som har oransje jakke. Ho eg ikkje veit ka heiter, og heller ikkje fór eg har fatt sjekka ut gato bakom huset, bakom gato. og eg ser ingen grunn til at tilstanden skulle forandre seg sann heilt plutselig no, sjolv om det begynnar a naerme seg den siste tida. til no har eg ikkje blitt bedre i fransk enn engelsk, vennane mine er utvekslingsstudentar dei òg.
det fóles rett og slett litt rottent a sitte her a sei at, "jo, i franmtida sa kjem eg til a angre pa det eg ikkje gjorde i fortida." - altsa den fortida som er nett no.
eg er sikker pa at alle kjenner seg att i dette, sa eg gidd ikkje skrive noe meir om det.
tilbake til bra og ikkje-sa-veldig-bra. ein av grunnane til at det er sa vanvtittig bra nar det forst er bra trur eg skyldast friheten her. det er jo ingen her eg virkelig har alvorlige forpliktelser ovenfor. det er enkelt, eg er pa ein mate litt "alaine". men sa pa den andre sida er det kjipt nar eg det ikkje gar supa. for da er eg nok ein gong "aleine". Men pa ein annan mate. Og det er ikkje noe kjekt i det heile tatt.
Heldigvis har eg masse planar omtrendt heile tida som eg kan ga rundt a glede meg til, som blir som eit trosteargument. og det hjelper. hurra
i morgon tidleg, klokka fem, reiser eg til Londong. skal pa klassetur. 3 dagar, 2 netter. pa den maten er det ikkje for lenge om det skulle bli kjipt, og akkurat perfekt om det blir jippifantastisk.
uansett sa gar det jo bra, for eg har fatt meg nye sko. og dei ruler!
so long
Og nar eg ikkje har det bra, jo da er det det veldig ikkje-bra.
4. mnd att no. eg tenker det blir fint a komme heim, og eg har virkelig lyst heim. men sa samtidig sa er det dumt. eg savner a merka at folk er glad i meg, og a vere glad i folk rundt meg. men eg har ikkje lyst a reise heim "enda", om 4 mnd altsa, uten a bli god i fransk, uten a bli kjent med ho kjempekjekke jenta pa skulen som har oransje jakke. Ho eg ikkje veit ka heiter, og heller ikkje fór eg har fatt sjekka ut gato bakom huset, bakom gato. og eg ser ingen grunn til at tilstanden skulle forandre seg sann heilt plutselig no, sjolv om det begynnar a naerme seg den siste tida. til no har eg ikkje blitt bedre i fransk enn engelsk, vennane mine er utvekslingsstudentar dei òg.
det fóles rett og slett litt rottent a sitte her a sei at, "jo, i franmtida sa kjem eg til a angre pa det eg ikkje gjorde i fortida." - altsa den fortida som er nett no.
eg er sikker pa at alle kjenner seg att i dette, sa eg gidd ikkje skrive noe meir om det.
tilbake til bra og ikkje-sa-veldig-bra. ein av grunnane til at det er sa vanvtittig bra nar det forst er bra trur eg skyldast friheten her. det er jo ingen her eg virkelig har alvorlige forpliktelser ovenfor. det er enkelt, eg er pa ein mate litt "alaine". men sa pa den andre sida er det kjipt nar eg det ikkje gar supa. for da er eg nok ein gong "aleine". Men pa ein annan mate. Og det er ikkje noe kjekt i det heile tatt.
Heldigvis har eg masse planar omtrendt heile tida som eg kan ga rundt a glede meg til, som blir som eit trosteargument. og det hjelper. hurra
i morgon tidleg, klokka fem, reiser eg til Londong. skal pa klassetur. 3 dagar, 2 netter. pa den maten er det ikkje for lenge om det skulle bli kjipt, og akkurat perfekt om det blir jippifantastisk.
uansett sa gar det jo bra, for eg har fatt meg nye sko. og dei ruler!
so long
06 mars 2006
Eg fekk forresten (endeleg) fortald Françoise at eg har óydelagd digitalkameraet hennas i dag
og etterpaa laga dei bursdagsbesok til meg.
Fantastisk.
Fantastisk.
02 mars 2006
Abonner på:
Innlegg (Atom)