Eg har alltid trudd at éin person kunne leve for alltid. At også han måtte døy ein dag var jo sjølvsagt, sjølvsagt - til og med når eg var liten forstod eg det. Men det var på ein måte noko anna å tenkje at han kunne leve for alltid.
Han eg snakkar om er naboen på landet; Nils. Alltid frisk i kjeften, alltid ufrisk i kleda, med røyksnipp i munnvika, fisk i lomma, køyrandes til postkassa 10 m unna. Han som gjorde meg stappmett på ferske gulerøter, kål og jordbær rett frå jorda kvar einaste sommar. Han som song "Når jeg blir seks og seksti", mens eg prøvde å tvinge i meg fiskesuppa hans der eg sat attmed rosebusken som heitte Sylvi, slik venen hans gjorde.
Men i helga, då eg var på besøk hjå han fekk eg meg ei overraksing. Der, innerst i kroken på kjøket satt han som ein liten fugelunge. Ein uglebaby, trur eg. Eg veit ikkje, men eg vart så trist, fordi der satt han forvirra og skrøp som eg aldri hadde trudd eg kom til å sjå han. Det var nesten som eg sakna den stormunna, ølglade naboen der eg sat.
