eg lev, fortsatt

Ja! Eg har det bra.
Fransken begynner a bli bedre, og det foles som om eg begynner a komme ut av ein slags dvale. Ein slags komunikasjonsvale. Det er herlig. Anbefales alle.
I det siste har eg lest ut to bilinguale boker. (Ei side engelsk, den andre fransk - samme innhold.) Hjelper pa ordvokabularet. Og det hjelper pa for a leare korleis det franske spraket egentlig fungerer. For det meste benytter eg meg av ein noksa simpel versjon av spraaket. Men som sagt; det gar bedre. Det foles som om eg endelig har tatt eitt til steg i trappa. Etter ein lang pause. Det foltes ialle fall slik ut, at det stod litt i ro ei stund.
Sosialt sett... ikkje sa mykje nytt. Fritida til den belgiske ungdommen bestar for det meste av a studere. Dei lev for studiene, virker det som. Det gjer det ikkje akkurat lettare a fa seg et sosialliv, og noen ganger blir eg paranoid og tenker at eg ma vere ein merkelig skapning soom ikkje har et sosialliv. Eg overdriv sjolvsagt, for eg har jo venner. Laura, ei anna utvekslingsstudent. (Legg merke til at eg skreiv venner i fleirtal.) Nar det gjeld dei blegiske folkene har eg kjempe mange "venner". I hermetegn frodi eg snakker ikkje noe saerlig skikkelig med dei. Det blir mykje "korleis gar
det, kva skal du i dag, er det kaldere i norge, forstar du noe i timane, liker du ... " bla bla bla. Men hei - det er definert som snakking.
Siden sist har eg vore i Atnwerpen eller Anvers som byen heiter pa fransk, men det er jo ein heil haug med ar siden. Det var kjekt. Og det var forvirrandes, ang sprak. Der var eg, norsk, snakka engelsk, prover heile tida a snakke fransk, mens eg forstod ein god del flamsk. Je suis spraak confused!
Dagen etter, altsa pa sondag, var Anne, Luc (kjaerasten), og eg pa ein liten sondagstur, sammen med turgjengen deirans. Me gjekk atten kilometer. Ja, eg var sliten etterpa! Eller, utkjort i beina. Fordi det var langt og evigvarande, men òg fordi me heile tida gjkk pa asfalt eller betong. Langs den eine kanalen etter den andre - som rakk til horisonten. (Nok ein overdrivelse, men det var slik det foltest.)
Pa mandag kveld var eg pa sykkeltur. Aleine i bekmorket. Langt vekke fra huset, Uten a ha den minste ide om kor eg var. Eg snudde eit par gonger. F.eks da eg sykla i ein svart allé og plutselig motte pa noen folk som satt rundt et bal - midt i nowhere. Og da eg sykla pa ein ganske smal veg, som gjekk rett fram, inn i morket, som enda i eit psykisk sjukhus-tun.
Etter ca ein og ein halv time kom eg heim. Men eg fortalte ikkje familien at eg hadde vore pa sykkeltur. Dei trudde eg var pa yoga. Og det var eg jo, nesten.

Eg begynner a bli ganske vant med livet. Har vaner og rutiner begynner a bli vaner og rutiner allerede, og det er rart a legge merke til. Det tok ikkje langt tid. Og snart er eg sikkert blind pa dei, sann som eg var heime. Synst ikkje du det er rart, korleis me har ein tendens til a ha eit slags meir eller mindre gjennomgaende monster som me fól einaste dag, kvar einste veke, kvar einaste ar. - Uten a legge saerlig merke til det?