Kvar er me i historia?

Me er der Siri har vore over eit halvt ar i Belgia, der det foles som om det gar bra med spraket. Det gjer det jo i realiteten ikkje, for eg kan jo f.eks ikkje lese ei avis. Heller ikkje Harry Potter uten a sla opp 4 ord og oppover (omtrendt til det uendelige) for kvar side. Me er der det skjer fryktelig mykje; eg har vore i Paris hos Knut, Atle har vore her, eg reiser til Paris med YFU pa sondag, og snart skal eg til Londong med engelskklassen min. (den skrivefeilen far sta.)
Me er der folk snakker meir med meg, fordi eg faktisk forstar, og dei slepp ubelhagelige situasjoner der me ser pa kvarandre og "ler". For egentlig sa er det bare hofflighetslyder me lager. Som om det skulle ha blitt mindre pinlig av den grunn.
Me er pa det punktet i historia der eg blander norsk med engelsk for forste gong. Eg har ikkje kontroll over nar eg snakkar det eine, og nar eg snakkar det andre. Engelsk foles sa naturlig, at eg slar like godt over pa norsk - for kva er forskjellen?
Skulen er ok. Det er lettare a sta opp no enn kva det var for ca ein mandad sidan. Resultat: Eg skulker mindre. Eg gar pa skulen fordi det liker skulen, men nar eg er pa skulen gjer eg ikkje noe anna enn a lese (fransk). Ergo, alle er fornoygde.
Me er der kor eg begynner a slappe meir av i familien, eg tar meg litt til rette, og snik meg ikkje fult sa mykje i gangane.
Me er der i historia kvar vertsfamilien begynner a blir skikkelig drittlei av den personen som gar rundt i huset som gjer som den vil, uten a respektere dei (uskrevne,) viktige reglane som fint innefor fire vegger.
Og eg, jo eg er skikkelig dritt lei av dei òg!

Ka kan eg gjer?