ok ok, saa synst eg litt synd pa meg sjolv pa julaften. Kven hadde ikkje.
Men heldigvis tok den seg betraktelig opp! (Eller var det humóret mitt)
Det steig iallefall braatt! Etter ein halvtime med Are&Odin dokumentar pa nrk, der bilder stoppa opp for 10 min om gangen, siden internettet her ikkje er av dei beste.
Deretter mat. Du veit kossen smaunger blir nar dei er trótte og sultne... heilt forjaevlige. (Det gjeld for stórre barn òg.)
Apperetif: (kossen skrives det ordet?!) Uansett, den var skikkelig berk. Et eller anna fiskegreier, innbakt i ein tórr, illeluktandes klump laga av ein slags deig. joyeux noël
Saa til hovedretten, som var betraktelig bedre: kinesisk fondu. jam! (belgiske versjon av det norske onomatipoetikon nam)
Saa der saatt me og aat all slags ulike kjóttsorter, grónnsaker, bród, med hundretusenulikeslags sauser, og snakka om petit jesus som hadde blitt vekke. Babyen i krybba altsa, som seinare viste seg aa ha gjómt seg under ei ku. Jaja, jesus.
Deretter var det aa sette seg fint ned pa skinnsofaen og vente pa pakker. Fórst gjekk Françoise (ein gang) for a hente pakkene fra ho, deretter Anne (ein gang), og saa til slutt gjekk eg. Hundre ganger. Norsk jul er heilt sjuk. Her kjóper folk ein liten presang til den naermaste familien. Naar det gjeld alle soskenbarna, trekker dei kven dei skal gje presang til. Det blir altsa èin, eg gjentar, ein gave til kvar. (eg seier ikkje at eg ikkje liker den overflodige, kvalme, norske julen. eg elsker den. Og til neste aar vil eg gjerne ha dobbel porsjon pinnekjótt, tusentakk)
Men. Det blei i allefall jul. Eller, den passerte. Uten at eg fekk noen stórre psykiske problem. Saa fantastisk er jo ikkje julen. Bortsett fra pa tv. (Heldigvis fekk eg sett Sous le solei, alla hotel caecar bare verre.)